İstanbul'un bulutları kadar karaydı kafamın içindeki düşünceler.Düşündükçe daha da kararıyordu.
Kalbimdeki son uçuşan küllerdi onlar belkide...
Sahi ne kadar olmuştu onun yüzü gülmeyeli ?
1,5 - 2 yıl ? Kapanmıştı ona giden bütün yollar mayısın ortasında yağan bir karla.
İşte ben de o karın içinde boğulmuştum düşüncelerimle.Çok değil Temmuz'un ortalarıydı belki,işte o zaman açtı güneş.
O ''güneş''e ulaşmak içindir işte bütün çabam,uzak olduğum söylenemez ama yakınında da değilmişim gibi hissediyorum çoğu kez,bi' gün ''işte oldu !''diyip hayellere dalamadan kapandı kurtuluş tünelim,
hainin biri kapatmıştı aydınlığımı...
Belkide hayal alemi değildi bana göre,hayalimin ortasında uyandırırdı birisi hep.''Düş kırıklığı'' koydu adını o birisi,düşlerimde düşlerimi yere ''düşüren'' birisi...
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder