Müteessir

  "Ruhum evim gibi darmadağan..."

İnsanın içinden bir parça böyle sökülürmüş meğer. Kaç yıl sonra içimden ağlamak geliyor inan bilmiyorum. Ama bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden. Boğaziçi köprüsünden geçerken kaskın içine var gücümle bağırmak. Fotoğrafını çekmeyi planladığım manzaralara bile bakamıyorum, içimden öyle bir şey koptu gitti. Yine 46'ya kadar yazar mıyım, bilmiyorum... Ama uyuyamıyorum, panik atağım o akşamdan beri geçmiyor, artık kaç gündür panik atak yaşıyorum, şiddeti ne, geçmesi için bir şey yapayım mı,o mu bu mu ilgilenmiyorum. Bunun veya bir başka şeyin üzerine kafa yormuyorum. Evde bir türlü yalnız kalıp kendime odaklanamadım. Ama hep başkasına yardım ediyorum. "Kendisi yardıma ihtiyaç duyan başkalarına daha çok yardım ediyormuş" öyleymiş ya sahiden. 

            Her kalp atışı nefesimi kesiyor gibi oluyor, psikoloji gerçekten çok ilginç bir şey;

Doktora gittim sonunda, ya dedim ben nefes alıyorum ama sanki kendime işkence ediyorum, nefes aldıkça nefesim kesiliyor burada bir gariplik var. Şüphe edilecek ne varsa her şeye bakıldı, ilk kez bir hastalık bekledim testlerden. Ama ne gariptir ki, her şey 'yolunda' imiş...

O an anladım işte, önemsiz hissediyor olmak, kırılmış olmak ve 'o kadar da' sevilmemek -miş meselem. 

"Yüzünü hafifçe kaldırsaydı, o güzel gökyüzü ikiye ayrılırdı."

Bana ne dediler biliyor musun, çok büyük bir travma/şok/kaza ya da üzüntü yaşadıysan bir destek almanda fayda var, ruhsal anlamda kötü olmak eninde sonunda vücut olarak da kötü olmaya gidebilir. Panik atak krizlerini stres ve üzüntüden kendine armağan etmiş bir kişiye söylendi bu cümle. Sonrasında çok güldüm. 

Çok büyük üzüntü, sıfatlandırmaya bakar mısın? Kime göre peki? Sana göre öyle mi? Aileme göre öyle mi? Arkadaşlarıma? Benden başka kimseye büyük değil ve olmayacağını/olmasının hayatın olağan akışına aykırı olduğunu biliyorum. 

"Ona hakikaten dargın değildim; asla kızmıyordum. Sadece müteessirdim. Bunun böyle olmaması lazımdı diyordum. Demek ki beni bir türlü sevemiyordu. Hakkı vardı. Beni hayatımda hiç, hiç kimse sevmemişti."  -Sabahattin Ali

Kendime dair fark ettiğim çok şey vardı ne garip. Tek tek hepsini yazmak da geldi içimden ama vazgeçtim. Çünkü bu hep böyleydi (ve böyledir), benim için önemli olan şeyler başkası için önemli olmadı ki hiç, yine de alışamadım bu duruma. Seninle ilgili şeyler bana hep çok önemliydi. Eksiklerin, hataların bile. Birlikte çocuk olacağımız onlarca şey vardı deftere yazdığım, çok düşününce fark ettim (ki fark ettiğimi söyleyeceğim tek şey bu olacak bana dair) benim içimdeki çocuk senin için, seninle 'çocukluk' yaşamak için tutunmuş içime bunca sene. Herkes gerçekten öldürürmüş sevdiğini. Kimi hayal kurma cesaretini söküp alırmış, senin bile varlığını unuttuğun o iyi seni sana hem hatırlatır hem de toz duman edermiş orada tutunan ruhunu. 

"Bana sorma nasılsın nedir diye 

Bi tek bizi mi zehirledi belediye 

Söyle niçin, niçin, niçin yanıyo içim "

  

29GeceOcakİkibinOnDokuz 02:45-03:59

Ah Bu Şarkıların Gözü

Şöyle Açılışı Yapalım(02:46'ya kadar)

"Kul olayım kalem tutan ellere/Katip arzuhalım yaz yare böyle..."

Sanırım saate baktığım anda o anki saatin uyuyacağım süreden daha büyük olmasını bir huy edindim ve bu yetmiyormuş gibi (6 aydır bir kez bile  başıma gelmemişken) ara vermeden devam eden bir panik atağı işin içine dahil edelim. Uyuyamadığım için mi panik atak, panik atak olduğu için mi uyuyamamak arasındaki mükemmel bir çıkmazda kapana kısılmış durumdayım. Saygıdeğer doktorumla son iki seansımızda(4 ay) bu probleme yoğunlaşmış bulunuyoruz, uykusuzluk...

Uykusuzluk korkunç bir durum, yeterince veyahut kaliteli bir uyku uyuyamadığınızda ya da toptan hiç uyku uyuyamayınca işler daha da karmaşık hale geliyor. Yeterince uyumayan vücut kısa süreli hafızayı zayıflatır, yani gün içinde yaptığınız şeyleri unutabilir ve daha dalgın hale gelirsiniz söz gelimi, elinizdeki telefonu cebinizdeki anahtarı kaybedersiniz. Ancak asıl mesele bu değildir. Asıl mesele uykusuz kalan vücudun beyni de yeterince besleyememesi ile ortaya çıkacaktır. Bu durum da kendini cümleleri kuramama, kelime hatırlamakta güçlük çekme, söyleyeceklerinizi unutma şeklinde karşınıza çıkar. Ancak en kötüsü düşünememektir. Düşünmeden konuşmaya, reflekslere daha fazla sığınmaya başlarsınız, bu da ikili ilişkilerde sorun yaşayacağınız anlamına gelir. Düşünebilsen söylemekten vazgeçeceğin bir cümle çoktan ağızdan çıkmıştır artık. Kronik uykusuzluğa dönünce bu masum uyuyamamak hali, az uyumak sanıldığı kadar eğlenceli bir hal olmuyor. Vücudunun üzerinden bir kamyon geçmiş gibidir ancak yine de uykuya dalamıyor olmak, uykusuzluğa müteakip kafanın içinden gelen düşünceler ve kafanın içinde konuşan bir 'sen' vardır. Zihindeki konuşan olarak adlandırılan bu düşünce akışlarının (hani gece yatınca aklımıza harika bir cevap gelir ya karşımızdaki kişiye heh tam olarak o) fazlalığı insanın delirmeye gidişindeki ilk adımlardan biridir. 

 Durmadan rüyama girenler/Ormanda ekmek kırıntısı/Gündüz gürültüsü, aşkın avuntusu/Bu kimin sıkıntısı/Benim mi bütün kurduğum hayaller/Kim evde yok/Ne kadar sevdim seni ne kadar çok...

"Ne kadar sevdim seni, ne kadar çok..."

Tüm bu uykusuz gecelerde zihindeki konuşan da çenesini kapatmadığı ve kapatmayacağı için yapılacak en güzel şeyi yapıyorum ben de, düşünüyorum, çılgınlar gibi hem de. Bazen 'Buraya ne ara geldik be' dediğim bile oluyor. Bakın çoğu konuda kendime güveniyorum, yaptığım işlerin iyi oluşuna, arkadaşlarımla olan ilişkilerimde, bir kalabalığı eğlendirmede, yatakta, trafikte vesaire vesaire. Bu ve pekçok konulardaki özgüvenim o kadar iyi ki yakın bir arkadaşım "Oğlum gördüğüm en haklı özgüvene sahip adamsın, iş aşık olmaya gelince senin kadar büyük sıçıp liseli bir mala döneni görmedim amk" demiştir. Doğrudur ağzım iyi laf yapar kalemim de on yıllık tecrübedir artık. Çünkü bu konularda geriye dönüp bakınca 'Vaaaay iyi geliştim iyi işler yaptım' diyorum çünkü bunları destekleyecek iyi kanıtlarım var. Ancak iş;aşka gelince oradaki karnem pek iyi değil. Beni tanıyan insanlar benim asabi biri olduğumu bilir ancak bilmedikleri şey ilişki içinde bunun çok daha boktan olduğu-idi, idi diyorum çünkü uzunca bir süredir bu sorun üzerine yoğunlaşmış durumdayım(yukarıda bahsedilen doktor bu iş içindir). Bu sebeple de gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, kötü günler geride kaldı,ha öfke hayatımdan tamamen çıkmadı elbette, öfke de hayatta var olan bir duygudur ve olmaya devam edecektir elbette, sadece ben öfkelenince bu aşırı olması durumu ortadan kalktı ve 10 dakika içerisinde konuşulabilir ve uzlaşılabilir bir adam oldum. (Kendime bir alkış)  

Mavideki ümidim sensin, Bir vapur gezmesinde simidim sen. Yol beni tüketmeden

"yol beni tüketmeden..."

Lakin bu noktaya gelene kadar kalbini kırdığım/üzdüğüm/mahvettiğim çok insan oldu. Bu sebeple geriye dönük olarak son on yıl içerisinde benim bu halimde bana az/çok/orta/şöyle böyle katlanmış herkese önce bir özür, sonrasında da bir teşekkür borçluyum. Benim o halimden korkup giden, seninle uğraşılmaz diyen ve terk eden, kendimi kaybettiğim zaman söylediğim sözlerle kalplerini çok kırdığım ve bana olan güven ve inançlarını kırdığım ve bu sebeple terk etmiş insanlar (aldatıp giden şerefsiz sen hariç) sizleri bu sebeple kaybetmiş olduğum için çok üzgünüm, bunu tüm içtenliğimle söylüyorum, beni (haklı olarak) bırakıp giden herkesle ben çok geliştim, çok şey öğrendim. Anlatan da anlatmayandan da çok şey gördüm, üzüldüm, ağladım depresyona girdim pekçok şey oldu siz gidince... Ama ben hatalarımdan iyi dersler aldım. Çok hata yaptım, elbette. Geri dönüp değiştirme imkanım olsa yapardım. Kötü şeyleri haketmediniz. 

Tüm bu terk edilişler ve yaptığım onca hata ile bu konuda iyi bir özgüven geliştirmem tabii ki mümkün olmadı "E ama sen hep duygusal bir çocuktun" hayır; ben hep duygusal bir aptaldım maalesef. Şimdi sadece duygusalım, aptallık da sona erdi, gerçekten büyümenin vakti geldi çünkü.

"İnsan düşünmüyor değil/Hiç üzülmüyor değil/Ama benim de hatam var" 

Geçmişi değiştiremem doğru, o yüzden elimde bugün ve yarın var. Geçmişi takılı kalan bir insan ilerleyemez, sürekli ileriyi düşünen insan bugünü yaşayamaz ve dünden ders almaz. 

Sanırım yıllar sonra 'Denge'yi buldum. 

 "Bir varmış bir yokmuş/Anlatması zormuş/Aklımdan bir şeyler geçer"

Yalnız kaldım durdum
Ne hayaller kurdum
Önümde bir nehir akar
Gönül verdim aldım
Müziklerden çaldım
Seslerim sözlerim taşar
Gidiyorum yine

 "...hadi Allah'a emanet."

Dipnot; Bu yazının ortaya çıkışında sırayla, çok içten iyi duygular beslediğim birinin hayatında beni istememiş olması, Oksimoron adlı tiyatro oyunu, aile üyelerimden birinin ciddi hastalığı ve kanser mi korkusu, 7Yüz,Patrick Melrose ve Masum dizileri, Mutsuz Olmak adlı kitap, odamı toplarken son 10 yılda hayatıma girmiş insanlarla yaşadıklarımın parçalarını sakladığım kutu(lar), Kadıköy Bina'da bu akşam izleyicisi olduğum stand-up, Kadıköy'ün barları, birkaç bira ve biralara müteakip üç buçuk saatlik on yıllık dost sohbeti, gecenin sessizliği, bomboş İstanbul sokakları ve köprüden motorla geçerken boğaziçinin eşsiz manzarası ve son olarak şarkılar, Ah bu şarkıların gözü kör olsun!

``Boyumu aştı, rüyama girdi
Artık aileden biri``

Kadıköy -Boğaziçi Köprüsü-Mecidiyeköy-TEM Otoyolu-Ev/İstanbul

12/13/14/15/16/17Ocak19