"Belki de"

Belki de unutmuyoruzdur hiçbir şeyi... 

Unuttuğumuzu sandığımızın aksine

'Onunla yaşamayı', 'onunla başa çıkmayı' öğreniyoruzdur belki de... 

Unutmayıp "o" duyguyu her gün taze taze yaşayanlara 'Deli' diye bakıyor, yadırgıyoruzdur belki de... 

Sadece 'Delice seviyoruz' belki de...

Anlayamadığımız, hiç yaşamadığımız şeyleri başkalarında görünce "Ne saçma davranışlar bunlar" diyor, başımıza gelince avaz avaz bağırıyoruz belki de biz...

Gün sayan insanlara 'Abartıyor', 'Saçmalıyor' diyoruz belki de...

'Vefa'yı İstanbul'da 'Bozasıyla Ünlü Semt' ya da 'Lise'den öte bilmiyoruz belki de...

Kendimiz kadar 'acınası bencilleri' etrafımızda göremeyince yaftalıyoruz belki de...

Bekleyenlerin umudunu anlamaktan çok uzağız biz belki de...

"Ben deli dolu biriyim, ama şu an sadece doluyum,
Kırılmış bir sağ kolum,
Gönlü bir hayli kırık, yapayalnız, bomboş bir yolum

Beni arayan orda bulur, sözün bittiği yerde bekliyorum.
Canım malum, yarım eksik, bu kadar mı kolay çeker insan sevdiğinin şakaklarına tetik
Sanki sen bir avcı, bense infilak eden keklik
Vakit durdu, bu acı beni boğdu, bittim şimdilik.

...

Bitmeyen derin hasret ve geçmeyen zaman... "  -Sagopa Kajmer  "Galiba"

Şarkısı bu yazıya ön ayak olmuştur.